شهرام ناظری (زادهٔ ۲۹ بهمن ۱۳۲۸) موسیقی‌دان و خوانندهٔ اهل ایران است. او از خوانندگان شناخته‌شدهٔ موسیقی اصیل ایرانی و ملقب به “شوالیهٔ آواز ایران” است. مجمع انجمن آسیا وی را “هنرمند برتر آسیا”، روزنامهٔ نیویورک تایمز او را “بلبل فارسی” و روزنامهٔ کریستین ساینس مانیتور او را “لوچیانو پاواروتی ایران” نامیده‌است.
شهرام ناظری نخستین آلبوم‌هایش به صورتِ آلبوم‌های مشترک با محمدرضا شجریان با محتوای میهنی و مضامینی نظیر آزادی‌خواهی در اواخر دهه پنجاه توسط کانون چاووش منتشر شد و از آثار کانون چاووش، تصنیف‌های ایران ای سرای امید ساختهٔ محمدرضا لطفی بر روی شعری از ه.ا.سایه که توسط هم شجریان و هم ناظری خوانده شد، و آزادی با صدای ناظری و همراه شو عزیز با صدای شجریان، به شهرت بالا رسیدند. پس از پایان کار کانون چاووش، ناظری در دهه شصت به خواندن قطعات بسیار با شعر مولانا جلال‌الدین بلخی پرداخت و نخستین خواننده‌ای شد که به‌طور ویژه به شعر مولوی توجه کرده‌است و از آن میان، آلبوم گل صدبرگ به شهرت و محبوبیتِ بالا رسید. در آغاز دهه هفتاد، همکاری شهرام ناظری با پسرعمویش کیخسرو پورناظری منجر به خلق آثاری با ساز تنبور شد. از آثار حاصل این دوره، تصنیف مهتاب‌رو شهرت خاصی یافت.
Shahram Nazeri (born 18 February 1950) is a contemporary Iranian tenor of Kurdish origin from Kermanshah, Iran, who sings Sufi music, classical and traditional Kurdish and Persian music.[6] He has been accompanied by some of the masters of Iranian traditional music such as Jalil Shahnaz, Hossein Alizadeh, Jalal Zolfonoun, Parviz Meshkatian and Faramarz Payvar. He has also worked with his son Hafez, a composer.
Nazeri was the first musician to include Rumi’s poetry within Persian music, thus establishing a tradition of Sufi music within both Persian classical music and Kurdish music.
